చివరిసారిగా
ఒక్కసారి మాట్లాడాలని
నీ ఙ్ఞాపకాల అంపశయ్య పై
శాశ్వతనిద్రకుపక్రమిస్తున్న
నా మనసుని నగ్నంగా
నీ ముందు ఆవిష్కరించాలని ,
మన మద్యని మౌనపు తలుపులు
ఒక్కసారి తెరిచి
ఇంకొకేఒక్కసారి
మాటల ప్రవాహాన్నిబంధవిముక్తం చేసి
ఆ ప్రవాహం లోతనివితీరా మునగాలని...
అంతకంతకు అధికమౌతున్న ఆరాటం.
'నువ్వూ' అన్న భావన నాకు ఒక 'ఊహే'
అని నిశ్చయం గా నిర్దారణ
జరిగాక కూడా ఎందుకు?
అంటే ఎన్నో సమాదానం లేని సందేహాల్లో
ఇదీ ఒకటంటాను.
అయితే నేస్తం, ఖచ్చితం గా
ఇది సమాంతర గమనం లో
సాగుతున్న మన జీవితాల్ని
సమన్వయపర్చే ప్రయత్నం
ఎంత మాత్రమూ కాదు.
కొన్ని మాటలకి (నేను అన్నవి)
నేను అన్వయించుకున్న అర్దాన్ని వివరించడానికి,
సంకల్పితమో,అసంకల్పితమో
కొన్ని తప్పులకి(నే చేసినవి)
క్షమాపణ అడగి,
మనసు తేలికపర్చుకోవాలన్న
స్వార్దపూరిత ఆలోచనే తప్పమరోటి కాదు.
మన్నించమని అడగా లేను,
మన్నిస్తావని ఆశా లేదు..
అయినా ఎందుకో,..
నా హృదయ స్పందన లో
మిళితమై పోయిన వెర్రి ఆరాటం.
No comments:
Post a Comment