నాలోని వాడు

నాతో నేనా
నాలో నేనా
బహుషా రెండూ కాదు
నాలో నేను కాలేని ఒకడు

నేను తను కాలేని
నాలా ఉండలేని వాడు.
నన్ను నా నుంచి దూరం చేస్తున్న వాడు.

వాడు
మృత జ్ఞాపకాల దిబ్బల్లోంచి
కొన్ని మాటలని తవ్వుకొచ్చి
వాటి అర్దమేంటో చెప్పమని
అదే పనిగా వేదిస్తుంటాడు.

నాచే సమాధి చేయబడ్డ
మాటల్లోంచి పుట్టుకొచ్చి
నిత్యం ఆ మాటలని
నా చెవుల్లో వినిపిస్తుంటాడు.

మౌనమంటే వాడికసహ్యం
నిత్యం మాటల ప్రవాహమై
నాలో పరుగులు తీస్తుంటాడు.
నా గొంతులోని ఆనకట్టలని
తెంచుకోవడానికి ప్రయత్నం చేస్తూ ఉంటాడు.
తాను.. తనతో పాటు నేను
ఓడిపోయిన ప్రతిసారీ
నాతో పాటు కన్నీళ్లు పెట్టుకుని
రోదిస్తుంటాడు.

నా ఏకాంత సీమల్లో వాడు
నగ్నంగా సత్యాలని శోదిస్తుంటాడు.
నిజానికి ప్రతీకలా
వాడెప్పుడూ నగ్నంగానే ఉంటాడు.

మాటకి ముసుగు తొడిగిన ప్రతిసారీ
వాడు ఆవేశంతో ఊగిపోతాడు.
నిజాలు ఒక్కోసారి
ఎంతటి పదునైన గాయాలు చేస్తాయో
తెలీదు వాడికి.
ఆ మాటే చెప్తే
పిరికిపందనని ఎగతాళి చేస్తాడు.
గాయాలకి భయపడే వాడు
పోరాటానికి పనికి రాడంటాడు.
పోరాడకుండా బ్రతికే బ్రతుకు
చావుతో సమానమంటాడు

అదేంటో వాడెప్పుడూ
అంతులేని ఆవేశంతో, ఆశావాదంతో
ఉంటాడు.
ఎక్కడి నుంచి వస్తుందో వాడికా శక్తి
నేను ఎన్ని సార్లు వాడిని చంపేసినా
మళ్లీ కొత్తగా..,
మొలకెత్తే విత్తనమంత స్వచ్చంగా
సున్నితంగా చిగురిస్తాడు.
చూస్తుండగానే మహా వృక్షమంత ఎదిగిపోయి
నా వెన్నుముకకి ఆసరాగా నిలుచుంటాడు
వాడే లేకుంటే
నా ఊహలో కూడా
నన్ను నేను చూసుకోలేను.

--శ్రీ 25/10/2014